یک شنبه 85/9/12

امروزم مثل دیروز بیات نیامد، فکر کنم پیچوند (خوب الان پیام بهم گفت اومده و سر صبحگاه دیده شده. خوب بابا شرمندم). اصلا هیچی.
امروز گتند شاید ساعت 10 اجرا داشته باشیم ولی از اونجایی که در مسجد ساز زدن اِندِ حرامِ احتمالا اجرا نداشته باشیم (بهتر).
ساعت 5/10 اومدیم مسجد و یک قاری معروف به اسم حاج کریم منصوری آوردند و تقریبا 10 تا 15 دقیقه قرآن خواند که متاسفانه صدای فوق العاده بلند، بلندگو مغز جمعیت رو سوراخ میکرد ولی چون خیلی ها اعتقاد داشتند چون قرآنِِ ِ نباید به خاطر تیلیت شدن مغزمون اعتراض کنیم. خوب اینم تفکری برای خودش

سه شنبه 85/9/7

--- نگهبانی هنگ رو اولین باره که دارم تجربه میکنم. الان ساعت 35/2 صبح است و من داخل ستادم.بدجور دو دل شدم که بخوابم یا نه. میشه روی موزاییک های سالن نشسته خوابید ولی فعلا تا جایی که میتونم وای میاستم( یه صدایی شنیدم رفتم بیرون و اومدم) تا ساعت 15/4 صبح باید نگهبانی بدم. بعدش رو هم خدا باید کمکم کنه چون خیلی خوابم خواهد آمد.
--- خوشبختانه تو روز خیلی خوابم نگرفت. یه اتفاق بیخود افتاد و کلی حالم رو گرفت و اون بازداشت فرزاد ایمانی و امیرعباس جلالی بود که بمدت 48 ساعت از ساعت 4 بعدازظهر امروز شروع شد. ماجرا هم از این قرار بود که پریشب عباس به جای محمد یگانه نگهبانی میده و دیشب هم یگانه به جای امیرعباس سر پست نگهبانی میره و امیرعباس با دفترچه فرزاد میره مرخصی. ظاهرا بدلیل بچه بازی درآوردن یگانه، لو میرند و فرزاد و امیرعباس را بازداشت میکنند و ظاهرا هم یگانه 10 روز اضافه خدمت میخوره.
به نظر خودم تمام ماجرا تقصیر فرمانده بیات است،نه بدلیل کینه شاید هم از روی قانون عمل کرده باشه ولی تو یگانی که اکثرا با دفترچه همدیگه بیرون میرند این جریمه خیلی زیاد است چون در همون بازداشت گاه جریمه مشابه برای فرار بیش از 5 روز با دفترچه یکی دیگه اعمال شده بود. در هر حال فکر میکنم خود بیات خواست لج کنه که این تصمیم روگرفت

یک شنبه 85/9/5

-- ساعت 11 اومدیم به مسجد و از هوای عطرآگین مسجد (به خاطر عطریات جوراب ها) لذت میبردیم که یه دفعه نمی دونم کدوم سرهنگی با صدای خروسیش داد و هوار کشید و خبردار داد و بعد هم از سردار درودیان دعوت کرد که بیاد و در باره هفته بسیج سخنرانی کنه.
-- وقتی رسیدم یگان متوجه شدم که امشب رو در یگان بازداشتم چون زیر کمدم کثیف بود. خیلی خیالی نیست چون دفترچه یکی از بچه ها رو میگیرم.

دوشنبه 85/9/6
ساعت 15/8 صبح است که از حسینیه ستاد اومدم و الان نگهبان اسلحه ها هستم. بچه ها برای تمرین تیراندازی رفتند سالن فاطر. تمرین مثل اون تفنگهای میکروهای قدیمی است که جلوی تلوزیون میگرفتیم و شلیک میکردیم.
روی دیوار یه جمله از حضرت علی(ع) نوشته که : "پیروزی بسته به اراده، اراده بسته به بکار انداختن اندیشه و اندیشه بسته به نگهداری رازهاست."

پنج شنبه 85/9/2

امروز یه روز معمولی مثل باقی روزها نبود. تا ساعت 10 مثل همیشه گذشت تو مراسم صبحگاه شرکت کردیم و رژه رفتیم. کلی ماشین هم پشت سرمون بود که ظاهرا قرار بود بازدید شوند. شبش هم بهمون آماده باش خورد و من مامور پتو شدم. خوشبختانه باقی بچه ها هم مثل فرزاد و پیام و امیرحسین هم بودندکه باعث میشد یه ذره راحت تر باشم. ساعت 5/1 برای توجیه جلوی هنگ رفتیم و با عجیب الخلقه ترین موجود خلق شده به نام گروهبان کیانی آشنا شدیم. یک آدم به غایت مزخرف. من فکر کردم شاید کرد باشه ولی فرزاد میگفت کرمانیه. کلی گربه رو دم حجله کشت و بعد از اینکه یه بار دووندمون کلی حرف بیخود زد و برگشتیم. ساعت 45/4 هم اولین آماده باش رو زد. شانس آوردم زود از خواب پا شدم و اماده شدم. اولیش که به خیر گذشت تا بعدیش.
دفعه دوم اماده باش ساعت 45/8 شب بود. باز مثل اجل معلق ظاهر شد و کلی چرند گفت ولی یه چیزش چرند نبود اونم اینکه دیگه آماده باش نمی زنه ولی باید با پوتین بخوابیم.

شنبه 85/8/30

بالاخره یک ماه با تمام سختی ها و شیرینیهاش گذشت.الان که به عقب نگاه میکنم جز هفته اول که یک مقدار از باقی هفته ها سخت تر بود باقی روزها مثل برق گذشت. از هفته دوم بود که عصا برای پا دردم آوردم و تا دیروز که گذشتمش کنار همراهم بود. البته آوردن عصا از روی اجبار بود ولی با وجود آن هم کلی به نفعم تمام شد. چند تا کلاس رو که ظرف این هفته نرفتم، رژه رو که کلا تعطیلش کردم، سر صبح برای ورود به پادگان تو صف بازرسی نمی ایستم و نفر اول بازرسی میشم و میرم. خلاصه کلی حالش رو بردم و الان که همراهم نیست بیشتر جای خالیش رو احساس میکنم. به قول بابا عصای موسی بود. از الان دو هفته دیگه ظاهرا بیشتر اینجا نیستیم. 13 تا 16 که میریم تلو و بعدش هم که ظاهرا مرخصی میدند تا شروع دوره بعدی. خوشبختانه فرمانده بیات هم آدم چیز فهمی است و برخلاف بقیه که همه فکر میکردند دارم فیلم بازی میکنم، از زیر کار درمیرم و می پیچونم، اون خیلی منطقی به منشی دستور داد تا نگهبانیهام به 3/1 کاهش پیدا کنه و ستاد هنگ هم نیافتم.
خلاصه از ماه گذشته که خیلی راضیم و بهم اصلا سخت نگذشت ولی بعضی از بچه شهرستانیها کلی براشون سخت شده، چون میان دوره هم حذف شده.

شنبه 85/8/27

امروز خوب شروع شد چون وقتی صبح به حسینیه رفتم بهم گفتند که سنتورت پیدا شده. ولی چه سنتوری بود البته خوشبختانه به سنتور خیلی خسارت وارد نشده بود ولی جعبه داغون شده بود. با کلی بدبختی سنتورم رو تو ماهور کوک کردم.

الان ساعت 10/3 عصر است و بچه ها هم دارند به طرف من تمرین نارنجک اندازی میکنند.

سه شنبه 85/8/23

مطابق معمول امروز هم ساعت 6 صبح رفتم حسینیه. از سنتور هم اصلا خبری نبود، ظاهرا به حفاظت اطلاعات هم خبر داده بودند. ولی نمی دانم پیدا میشه یا نه. الان که ساعت 10/7 صبح است همه بچه های آسایشگاه و افسران رفتند مسجد که قرار است آقای قراتی برای بچه ها صحبت کنه. ولی من و یک نفر دیگه موفق به پیچوندن شدیم. اون که دائم تو دستشویی و من هم که به خاطر پام به جای نگهبان اسلحه خانه ایستادم.

دوشنبه 85/8/22

صبح امروز رفتم تمرین موسیقی وقتی آریو بندی رو دیدم تازه یادم اومد که شب پیش اومده بود پیشم و گفته بودکه حسینیه رو دزد زدهو سنتور من هم جزو وسایل دزدی شده بوده. یکو نشستیم و بعد که همه بچه‌ها اومدند شروع به تمرین سرود "والا پیامبر محمد" اثر فرهاد کردیم که البته مقداری با اصل اثر تفاوت داشت. به هر حال تا 10 دقیقه به 8 تمرین کردیم و بعد هم سر کلاس آموزشی رفتیم و چند بار کلاشینکف باز و بسته کردیم. ساعت 5/10 هم اومدیم آسایشگاه و نمیدونم چرا فرمانده بیات گفت تمام تخت های تو آسایشگاه رو ببریم بیرون و کلا تمام تخت و آسایشگاه رو نظافت کنیم.
الآن ساعت 10 دقیقه به 12 ظهر است من روتختم جلوی درب آسایشگاه خوابیدم و بنده خدا فرزاد و باقی بچه‌ها دارند کریدور را تمیز میکنند. من هم همینطور که خوایدم دارم خورشید بالای سرم رو نگاه میکنم و گرمای خورشید داره اساسی بهم حال میده.

چهارشنبه 85/8/17

ساعت 6 امروز اولین جلسه موسیقی بود که تشکیل شد( یک سه‌تار، یک ویولن، یک ضرب و خواننده به همراه خودم).از اونجا که کوک سنتور من همایون بود چند تا چیز هم تو همایون زدیم که البته خیلی هم هماهنگ نبودیم.
جلسه که تموم شد اومدیم سر کلاس. سروان بیات خیلی ناراحت بود از اینکه میدید بچه‌ها بدون کسب اجازه از او رفته بودند عقیدتی سیاسی وبهداری. البته اکثر بچه‌ها برای فرار از ورزش با تفنگ خودشون رو به بهداری دعوت کرده بودند که همین باعث ناراحتی سروان شده بود. برای رژه ساعت 2 تا 4 هم بچه‌ها رو از صف خارج کرد. نمیدونم چه بلایی میخواد سر بچه‌ها بیاره. البته چند تا از بچه‌ها هم زرنگی کردند و نرفتند جزو جریمه‌ایها. الآن سر ساعت تمرین رژه است و بچه‌ها دارند رژه میرند. من هم سر کلاس نشستم و عصام هم کنارم است. البته درد ضعیفی رو هم تو زانوم احساس میکنم. امیدوار بودم با وجود عصا درد زانوم بهتر بشه ولی فقط یه کمی تغییر کرده.

سه شنبه 85/8/16

برای اولین بار تو عمرم عصا دستم گرفتم و با عصا اومدم پادگان. خیلی سخت بود ولی هرچه باشه مجبورم چون پام داغونه. ساعت 5 که اومدم پادگان سنتورم رو هم آوردم. با بدبختی تموم سنتورم رو به حسینیه بردم و اونجا گذاشتم. قرار شد از فردا هم تمرینات رو شروع کنیم. ساعت 5/8 هم رفتم سر کلاس. بابا ای ول کلی بچه ها حالم رو پرسیدند که این نشون دهنده لطف و مهربونی آنهاست. البته خیلی از بچه‌ها هم معتقد بودند که دارم فیلم بازی میکنم. برای عصر هم کلی بیل دادند به بچه‌ها که زمین رو بکنند. تازه فهمیدم اون جمله معروف که میگفتند " تو سربازی میگن سنگ‌ها رو بزارید یه طرف و وقتی تموم شد میگن حالا بذارید سر جاشون " یعنی چه. به هرحال درد زانوم از دیشب که اصلا نمیتونستم راه برم خیلی بهتر شده و امیدوارم تا فردا که نگهبانم خوب بشه و راحت بتونم راه برم. یکی از بچه‌ها هم الان اشاره جالبی به " سنگر سازان بی سنگر " کرد.راستی بعد از این دو روزی که برای اولین بار سروان نگهدار به جای سروان یوسفی آمده، خنده سروان نگهدار رو هم دیدم

دوشنبه 85/8/15

خوشبختانه دردی که در زانوم از دیروز سر رژه شروع شده بود، به خاطر بستن شال گردن دور زانوم کمتر شده. ولی نتوانستم بهداری رو متقاعد کنم تا به بیمارستان اعزامم کنه. ولی ورزش رو پیچوندم تا ببینیم چهارشنبه رو چیکار میکنم... اوه اوه اوه نزدیک بود. سرهنگ اومد تو کلاس چند تا گیر داد و رفت. امروز رو مرخصی دارم و میرم خونه. مامن و بابا میرند به رستوران برای ختم مادر زن عموجان مهدی. باید یه کش هم برای درد زانوم پیدا کنم

شنبه 85/8/13

نیچه : آنچه مرا نمی‌کشد قویترم می‌کند

اوروز اولین روز تشکیل کلاسهای عقیدتی بود. روز به خوبی شروع شد چون حداقل ورزش صبحگاهی مالید. سر کلاس هم امروز یکی اومد گفت هر کی هر هنری دارد ساعت 40/11 بیاد حسینیه (شاید به این واسطه عاقبت به خیر بشم). استاد عقیدتی هم که عشق عرفان کشتتش راجع به دو اصل برامون صحبت کرد : اولی اصل بقای عقده و دومی داشتن استرس تو سربازی

چها شنبه 85/8/10

ساعت 7 صبح : ورزش صبحگاهی ، یک سری علاف با بی‌نظمی وارد میدان میشوند. ساعت 10/7 دقیقه به میدان میرسیم و سرهنگ دستور شروع دویدن را میدهد. با هر بدبختی بود یک دور دویدم. حتی دفعه قبل که دست‌شویی هم داشتم توانستم 5/1 دور بدوم. خلاصه چون صبح قبل از ورزش خون دماغ شده بودم به همین بهانه از صف خارج شدم. ولی به هرحال سرهنگ توقیفم کرد و برای بازداشتی تو پادگان اسمم رو نوشت...

ساعت 8 صبح : کلاس آیین نامه پادگان برگزار شد و در مورد پاسدار و نگهبانی پادگان صحبت شد و وظایف آنها توضیح داده شد (البته کلی مزخرف دیگه هم گفته شد).

سه شنبه 85/8/9

ساعت 7 صبح : کلاس قرآن در مسجد تشکیل شده (بوی گند جوراب فضا را عطر آگین کرده و حین اجرای قرآن جیک و پیک از کسی در نمیاد)



ساعت 8 صبح : روی تخته پرچم اسرائیل کشیده شده و روبروشنوشته شده دموکراسی



شهید چمران : وقتی ناقوس جنگ نواخته شود، شناخت مرد از نامرد چقدر آسان میشود (وقتی این جمله رو گفت انصافاً کلی حال کردم)



 

دوشنبه 85/8/8

اولین و دومین روز دوره رو چون ننوشته بودم یادم رفته ولی به طور اجمال یادمه یه ذره سخت بود چون هنوز کسی رو نمیشناختم ولی همون روز اول با فرزاد ایمانی آشنا شدم که بعد هم تخت من هم شد.

سومین روز دوره فرمانده پادگان سرهنگ خوش شناس اومد و برامون سخنرانی کرد چند نکته جالب که تو حرفاش بود ایناست :

- دوره آموزش رزم مقدماتی دو ماه است

- هدف از سربازی ایجاد تغییر در من (بدبخت) است. (حالا اگر نخوای تغییر کنی کی رو باید ببینی نمیدونم)

- برای آسانتر شدن خدمت به خدا توکل کن

- شعار سرباز : رعایت نظم، انظباط، قوانین و مقررات، سلسله مراتب



راجع به حقوق سربازها هم حرف زد که حقوق سربازها دو دسته است: مادی و معنوی.

مادی: پول، لباس و تجهیزات

معنوی: هیچکس در هر مقامی حق توهین به شما را ندارد (نکته جالب این است که به جای اینکه بخواهند به آدم توهین کنند از آدم بیگاری میکشند. اونوقت توهین نباید کرد ولی بیگاری میشه کشید)



- خواسته مرکز : شرکت در نماز جماعت

- امتحان پایان دوره: فرماندهی 40 نمره + گروهان 60 نمره

- از اینترنت میتوانید راجع به جدیدترین سلاحها تحقیق کنید (ناو، موشک و ...)

- هفته اول اصلاً مرخصی نداریم، هفته دوم 10% ، هفته سوم 20%، هفته چهارم 40% و بقیه هم آزاد

- در ارتش کیفیت غذا خوب نیست. هر شخص ماهانه 18000 تومن سهمیه غذایی دارد که روزانه 600 تومن میشه. برنج از نوع ویتنامی است و سهمیه غذایی گوشت و مرغ هر نفر 200 گرم است (تو رو به خدا بلند نخندید)

- دردرمانگاه انواع و اقسام داروهای مسکن و سرماخوردگی موجود است. ماهیانه 200000 تومن دارو برای 2000 نفر آموزشی در نظر گرفته شده.

- خشکشویی لباس وشلوار 100 تومن

- اصلاح موی سر هفته اول، سوم و ششم

- کادریهای پادگان روزهای زوج بعد از نماز ظهر و عصر در مسجد حضور دارند.



در پایان هم افراد مختلفی رو برای کارهای مختلف به بچه‌ها معرفی کرد و پایان دوره رو هم 1/10/85 تعیین کرد (خدایا یعنی اونروز رو میبینم؟؟؟؟؟؟؟؟ )



بعد از سرهنگ شناس خوش نوبت به سرهنگ کاظمی رسید تا نکاتی چند را هم ایشان ایراد نماید:

- برای تجدید دوره شدن غیبت غیر موجه دو روز است و غیبت موجه نه روز.

- کسانیکه امریه دارند باید سطح معدلشان 66 باشد و برای سایر افراد 60 که پایین‌تر از آن تجدید دوره میشید

- پایان دوره آزمون کتبی گرفته میشود و تقلب به منزله نمره صفر است

- 9 آبان و 3 آذر کوهپیمایی با لباس شخصی

- ضریب آزمون 7 و ضریب تیر اندازی 3 است

- بیش از یک جلسه غیبت در کلاس عقیدتی نمره صفر لحاظ میشود

- نمرات فرماندهی ضریب 3 دارد و نباید کمتر از 60 شود

- طرح تقسیم براساس معدل پایان دوره و انتخاب افراد است





 

اولین روز در پادگان

ساعت 11 از خواب ناز با بی حالی تموم بلند میشم. لباسامو میپوشم و با مامان و بابا خداحافظی میکنم، بابا مثل قبل برای بردنم اصرار میکنه ولی مرغ یه پا داره و من باید از اولین روزهای شروع سربازی رو پای خودم وایسم و مسئولیت زندگیم رو خودم به دوش بگیرم. از خونه که میام بیرون میرم سلمونی و کله نازنینم رو به دست قلندر میدهم و میگم "بتراش ای اوستاد قلندر" اون بیرحم هم کله نازنینم رو با ماشین میزنه و... حسام کچل میشود.
ساعت 12:15 به پادگان میرسم با چند تا از سربازها رفیق میشم و کلی با هم میگیم و میخندیم. تعداد بچه‌هایی که قبل از من رسیده بودند زیاد نبود. کلی علاف شدیم تا ساعت 1:00 شد بعد شروع کردند به گشتن (برای نداشتن سیگار و گرفتن موبایل، خدا رو شکر ما بچه مثبتیم)، بعد با یه سرباز راه افتادیم توی پادگان. از کنار یه زمین فوتبال کچل مثل خودم گذشتیم، دور زمین کلی وسایل رزم وحشتناک وجود داشت که هنوز اسماشو بلد نیستم. به محل که رسیدیم مطابق معمول روی زمین نشستیم و یک برگه دادند تا پرش کردیم بعد به همراه برگه سبز(از نامه اول برای واکسن) ازما گرفتنشون و به ما گفتن که با سرباز به گروهان 714 برید.
به اونجا که رسیدیم دوباره رو زمین نشستیم و اینبار یک سری سرباز برای ما سخنرانی کردند و گفتند یک سری وسائل شخصی رو سرباز خونه میده که باید 3900 تومن پولش رو بدید(خوبه دیگه ارتش هم یادگرفته). ما هم که مجبور به هر حال من هم دقیقاً همین اندازه پول تو جیبم بود دادم و 10 قلم جنس تحویل گرفتم. پوتین(با شماره 42 که پای من 47 است)، ساک، دم پایی، دو کلاه، دست‌کش، زیرپوش، لباس خاکی، شلوارخاکی و یک کمربند که حدود 5 سانت کم داشت تا به دور کمر من بخوره. به هر حال لباسارو تحویل گرفتیم و رفتیم تا بریم باقی بچه‌ها هم کچل کنند. رسیدیم کلی شلوغ بود و من هم که راحت، بچه‌ها میگفتند خوش‌به‌حالت که خودت کچل کردی. یک ماشین سرتراشی بود و شاید 200 کله. بعد از یک ساعت علافی و صحبت با فرمانده پادگان قرار شد که بچه‌ها یواش جیم شن و بعد از تعطیلات خودشان کچل کرده به پادگان برگردند. دو باره برگشتیم آسایشگاه تا وسائل مان را برداریم و برگه‌های مرخصی رو بگیریم و بریم. برگشتیم دوباره نشستیم رو زمین و چیزهایی که خودمان باید تهیه میکردیم رو هم به ماگفتند تا بخریم.
به هر حال ساعت4 بود که فرستادنمون خونه با کلی توشه راه.
نمیدونم چی پیش میاد ولی امیدوارم هر چی باشه خیر باشه. از سختی و راحتیش خبر ندارم بعداً که نوشته‌هام کاملتر شد معلوم میشه.

شرح اتفاقات وظیفه عمومی

ساعت 5:00 صبح است. از خواب پامیشم، آخرین روز ماه رمضان است و من هم روزم. لباسامو میپوشم و آماده رفتن میشم. مامان و بابا خیلی اصرار میکنند تا همراهم بیایند ولی من نمیذارم هرچی باشه 27 سالمه ،بالاخره موفق میشم. از پله‌ها میرم پایین تصمیم میگیرم کیف رو دوشیم رو هم با خودم ببرم برمیگردم بالا برش میدارم دو باره میام پایین تا از خونه برم بیرون که در قفل است دو باره برمیگردم بالا تا کلید رو از بابا بگیرم، تصمیمم عوض میشه و کیفم رو خونه میذارم، مامان یه قرآن میآره و من از زیرش رد میشم بابا هم میآد تا در پایین رو باز کنه.
ساعت 5:35 به میدان سپاه میرسم و با جماعت نسبتاً زیادی مواجه میشم، تقریباً به تعداد جوجه سربازها پدرومادرها هم هستند به یاد کلاس اول ابتدایی میافتم که بچه ها با مادرشان به مدرسه میروند ولی اینجا پدرها هم به مادرها اضافه شدند. به هر حال وارد حیاط میشم، تقریباً 300 یا 400 نفر از من سحرخیزتر هستند و روی زمین نشسته اند من هم مثل بقیه میشینم روی زمین. بعد از 10،15 دقیقه یک نفر میآد و میگه پاشیم با اون بریم (نگو جا کم بوده میخواهند ببرنمون یه حیاط بزرگتر) بالاخره تو حیاط بزرگتر هم همون وضعه و میشینیم رو زمین. با چند تا از بچه ها شروع میکنم به حرف زدن تقریباً برای همشون سربازی چیز جالبیه. ساعت 6:05 دقیقه صاحابش میآد و به همه میگه ساکت باشن، سکوت مرگ همه جا رو فرامیگیره، خیلی برام جالبه از اون همه جمعیت که حالا تقریباً به 1000 نفر میرسه هیچ صدایی به گوش نمی رسه.
سرهنگ میره پشت یک بلندگو که صداش به زحمت به گوش میرسید و صدا تو اون سکوت به همه میرسید. تو فکر بودم که شاید به خاطر شکایت همسایه‌ها باشه که از اون بلند گو استفاده میکردند. خوب، به هر حال سرهنگ پشت بلندگو ایستاده و میخواد چند تذکر بدهد:
1- اونهایی که تاریخ تزریق واکسنشون از 14 روز کمتر است برن خونه بعد یک نامه میاد براشون به همراه سه ماه اضافه خدمت(چند تایی پامیشن و میرن که به اعتقاد من کاش نمیرفتند).
2- تاریخ و ساعت مراجعه به پادگان رو از روی برد اعلانات دم در یادداشت کنیم(عید فطر تاثیری بر اعزام ندارد).
3- اونهایی که شهرستان میافتند سر ساعت به ترمینال میرند و با مامور سازمان به شهرستان اعزام میشوند.
بالاخره ما کد 35 ی‌ها رو از صف جدا کردند و برگه سفید(از نامه دوم) رو ازمون گرفتند و گفتند ساعت 1:00 بعد از ظهر امروز برید پادگان 01 ارتش و خودتون رو معرفی کنید. خلاصه ساعت 6:15 دقیقه کارمون تموم میشه و برمیگردیم خونه. خوبه برای خوابیدن 3،4 ساعت وقت دارم چون شب قبل که اصلاً نخوابیده بودم.

پیدا کردن محل آموزشی سربازی

بالاخره بعد از 3 روز که کد مرکز آموزشی برای سربازیم رو به من از طریق پست اعلام کردند، موفق شدم از طریق اینترنت محل آموزشم رو پیدا کنم. کد مرکز آموزشم 35 بود و محل آموزشم هتل هیلتن (مرکز آموزش 01 تهران). الان فقط اطلاعات کمی از آنجا دارم بعدا بیشتر توضیح میدم. پس تا بعد